روز هفتم محرم، سه روز پیش از شهادت امام، عبیداللّه به عمر سعد نگاشت: «... به هوش باش! وقتى نامه‏ام به دستت رسید، به حسین علیه‏السلام سخت بگیر و اجازه نده از آب فرات حتى قطره‏اى بنوشد و با آنان همان کارى را بکن که آنان با بنده پرهیزگار خدا عثمان بن عفان کردند. والسلام»(1)

امام، حضرت عباس علیه‏السلام را فرا خواند و سى سوار را به اضافه بیست پیاده با او همراه کرد تا بیست مشکى را که همراه داشتند، پر از آب نمایند و به اردوگاه امام بیاورند. پانصد سواره‏نظام دشمن در کرانه فرات استقرار یافته و مانع برداشتن آب شدند. حضرت عباس علیه‏السلام به مبارزه با نگاهبانان فرات پرداخت و افراد پیاده، مشک‏ها را پر کردند. وقتى همه مشک‏ها پر شد، حضرت عباس علیه‏السلام دستور بازگشت به اردوگاه را داد و محاصره دشمن را شکسته و توانست آب را به اردوگاه برساند.(2)

از آن پس حضرت عباس علیه‏السلام به «سقّا» مشهور شد.(3) یکى از شعارهاى بنى‏امیه در مقابله اهل‏بیت علیهم‏السلام خونخواهى عثمان بوده است. اما ادعاى عبیداللّه در این نامه افترایى بیش نیست؛ زیرا امام على علیه‏السلام و فرزندان او آب را بر عثمان نبستند و این قاتلین عثمان بودند که براى بیرون کشیدن او از خانه‏اش آب را به خانه او بستند و در واقع این امیرمؤمنان علیه‏السلام بود که در اعتراض به این حرکت، به امام حسین علیه‏السلام دستور داد تا به او و خانواده‏اش آب برساند.(4)

امام حسین علیه‏السلام برخاست و به او فرمود: «عباس! جانم به فدایت. سوار شو و نزد آنان برو و اگر توانستى، [حمله] آنان را تا فردا به تأخیر بینداز و امشب آنان را از ما بازدار تا شبى را براى پروردگارمان به نماز بایستیم و او را بخوانیم و از او طلب آمرزش نماییم که او مى‏داند من به نماز عشق مى‏ورزم و خواندن قرآن و دعاى بسیار و طلب بخشایش را دوست مى‏دارم.» حضرت عباس علیه‏السلام به سوى لشکرگاه دشمن رفت و موفق شد جنگ را به تأخیر بیندازد.